Magisch denken; heel gewoon – blog door Wietske van Vembde

Onlangs trok er een hevige storm over Nederland. Normaal gesproken ga ik op donderdag met 7 kinderen van het dagverblijf per bakfiets naar de peuterwerkplaats iets verderop in de wijk. Vanwege de storm besloot ik om niet te gaan; veiligheid voor alles. Van achter het raam bekeek ik samen met 4 peuters ademloos hoe de wind tekeer ging, hoe het de bomen heen en weer liet schudden, mensen het fietsen bemoeilijkte en… hoe ons buitenbedje door de tuin geblazen werd. Als een kartonnen doosje, zo werd het omver geduwd! De peuters waren er van onder de indruk, dat het bedje zo door de tuin buitelde. 

Eén peutermeisje was er zó van onder de indruk dat toen we het bedje naar binnen haalden (zodat het niet stuk zou gaan), heel hard begon te huilen en achteruitdeinsde. “Vind je het spannend dat het bedje nu binnen staat?” vroeg ik haar. “Ja!” hoorde ik een angstig stemmetje zeggen. De fantasie van een peuter is groot en hoewel wij volwassenen weten dat een bedje niet zomaar beweegt en al helemaal niet uit zichzelf, is dat een zeer reëel scenario voor peuters. Want hee, hij deed het net buiten, dus waarom niet ook binnen? Wanneer een peuter niet goed begrijpt wat de oorzaak ergens van is, neemt het magisch denken de leiding. Alles is op zo’n moment mogelijk, zowel in oorzaak als in oplossing.

“Moet je eens even goed luisteren bedje” zei ik op dreigende toon. Ik had mij groot gemaakt, mijn stem verlaagd, en met een waarschuwende vinger las ik het bedje eens even goed de les. “Het is buiten hard aan het waaien, en hier lekker niet. Je mag hier bij ons op de groep staan, maar waag het niet om je te bewegen. Ik wil dat je blijft staan waar je nu staat. Als je dat niet doet zet ik je zo weer buiten, bedje. Heb je me gehoord?!” Met een piepstemmetje antwoordde ik namens het bedje “ja, dat heb ik gehoord Wietske”. “Mooi zo”, zei ik op lievere toon. “Dan is dat afgesproken”. 

Ik draaide me om naar het meisje en vroeg haar: “Heb ik het zo goed opgelost?” “Ja.” Waar het meisje een minuut geleden nog bang was en heel hard huilde, zag ik nu een meisje dat ontspannen oogde, vrij durfde te bewegen en de wereld weer aankon.

Ik had een heel betoog kunnen houden over waarom een bedje binnen niet zomaar kan bewegen. Kunnen uitleggen dat het de storm was die het bedje door de tuin liet buitelen. Maar door mee te gaan in haar fantasie en belevingswereld heb ik én haar angst serieus genomen én een oplossing geboden die compleet aansloot bij haar gevoel. In de fantastische wereld van een tweejarige is immers alles mogelijk.

Wietske van Vembde, specialist voorschoolse educatie Ska Kinderopvang en spelkundige